Iedereen heeft een verschillende smaak. En dat geldt ook voor de stranden in Sitges. Gelukkig hebben we een breed assortiment te bieden. Tot 26 om uit te kiezen. Eén ervan is wel heel speciaal, namelijk het strand Platja de l'Home Mort of Dodemansstrand. De foto brengt je er al: weggestopt en afgelegen, aan de voet van een kleine ravijn, de grond bestaande uit kleine kiezels of stenen, groen aan beide kanten en verschillende tinten blauw op de voorgrond.

Praktische informatie: er is geen snelle route om dit strand te bereiken. En het is ook niet makkelijk als je niet graag een eindje loopt (en dan omhoog klimt en dan weer naar beneden). Maar het is absoluut geen beproeving: vanaf de parkeerplaats van de oude nachtclub Atlántida begint een pad van iets meer dan een kilometer lang met als beloning van een buitengewoon spectaculair einde van je reis.

Spectaculair is niet alleen de omgeving van het Platja de l'Home Mort. Ook de sfeer is bijzonder. Sinds 1930 noemt het strand zichzelf zelfs het eerste 'homostrand' ter wereld. Wat in de beginjaren om voor de hand liggende redenen een geheim was, is nu een veelbesproken nudistenbaai die veel wordt bezocht door de LGBTQ-gemeenschap. Het resultaat is een geschenk van de natuur, een kleine, open en tolerante baai, altijd levendig dankzij goede muziek, cocktails en voeding voor het lichaam in de Chiringay del Muerto Beach Bar, nog een reden om de moeite te doen om tot daar te wandelen.

Waarom heet het Platja de l'Home Mort of Dodemansstrand? We zouden je voor de gek houden als we je zouden vertellen dat er 'gedocumenteerd' bewijs is van de reden, maar de lokale bevolking die altijd goed op de hoogte is van de geschiedenis en legendes van Sitges verzekeren ons dat tijdens de Tweede Wereldoorlog het lichaam van een piloot in het zand werd gevonden. Het heeft er in ieder geval niets mee te maken dat het een gevaarlijk strand is om te zwemmen. Wat echter wel een gevaar is, is dat als je dit strand eenmaal ontdekt hebt, je veeleisender wordt... En als je er nu heen gaat, lach dan eens goed om Florence en het Stendhal-syndroom... Kom achteraf niet klagen!